طراحی و آزمایش یک برنامه ی آموزشی در زمینه ی خودگردانی در آموختن، و در راستای دستاوردهای آموزشگاهی آموزندگان دبیرستانی

از دیدگاه سازایی گری خودگردانی یک مفهوم اساسی در آموزش است. خودگردانی در آموختن به عنوان مهارت هایی شناخته شده است که می توان آن را با آموزش افزایش داد و در پی آن شاهد بهبود کیفیت آموختن بود. پژوهش هایی سودمندی برنامه های آموزشی در زمینه ی خودگردانی واین که خودگردانی پیش بینی کننده ی موفقیت آموزشی آموزنده گان است را نشان داده اند. بر اساس بنیاد نظری پژوهش و بازنگری پیشینه ی پژوهشی فرضیه های زیر طراحی و آزمون شدند: 1- برنامه ی طراحی شده، برای افزایش مهارت های خودگردانی سودمند است. 2- مهارت های آموخته شده از طریق این برنامه، پایدار می مانند. 3- کارکرد آموزشی در آموزنده گان شرکت کننده در این برنامه ی طراحی شده، بهبود می یابد.برای آزمودن این فرضیه ها، نمونه ای 60 تنی از آموزنده گان دختر دبیرستانی از مدرسه ای در تهران انتخاب و به دو گروه آزمایشی و گواه تقسیم شدند. این دوره شامل 10 هفته برنامه ی آموزشی در زمینه ی خودگردانی در آموختن بود.هر دو گروه گویه نامه ی خودگردانی در آموختن را کامل کردند. پایایی ابزار به روش بازآزمایی 86/3، و با روش دونیمه سازی 87/3 برآورد شد. الفای کرانباخ هم 78/02 به دست آمد. این برنامه ی آموزشی ، آموختن مهارت های خودبازبینی، راهبردهای شناختی و فراشناختی، مدیریت منابع، و بهبود انگیزه ی آموختن را پوشش می داد. آزمون های تی و یوی من ویتنی در این آموزنده گان نشان داد که خودگردانی گروه آزمایشی در پایان دوره بهبود یافته است. همچنین کارکرد آموزشی این گروه در درس شیمی بالاتر بود، هر چند این تفاوت از نظر آمارشناختی معنادار نبود. آزمون پیگیری 11 هفته پس از پایان دوره، نشان داد مهارت های آموخته شده پایدار مانده اند.